Գրականություն
Հայ գրականությունը XV-XVII դդ. շարունակում է հարստանալ նոր անուններով։ Շարունակական արտագաղթերի հետ կապված սկզբնավորվում և լայն տարածում են ստանում պանդխտությունը դատապարտող տաղերն ու ողբերը։ Նրանց մեջ արտացոլվում էին հայրենիքի կարոտը, օտարության դառնությունը և այլն։ XV դ. աչքի ընկնող բանաստեղծներից էր Մկրտիչ Նաղաշը, որը գրել է բազմաթիվ ոտանավորներ բնության, գեղեցկության և պանդխտության մասին։ Նա եղել է նաև նկարիչ, որի համար կոչվել է Նաղաշ։ XV-XVI դդ. բանաստեղծները, բացի կրոևաբարոյական ոտանա¬վորներից, գրել են նաև բնության և սիրո մասին, հորինել աշխարհիկ բնույթի երգեր։
Հայ գրականության մեջ խոշոր դեր է խաղացել XVI դ. բանաստեղծ Նահապետ Քուչակը։ Նա իր բանաստեղծություններում արտահայտել է սիրո և մարդասիրության խոր գաղափարներ և զբաղվել է նաև երաժշտությամբ։
XVI դ. խոշոր բանաստեղծներից է Գրիգորիոս Աղթամարցին։ Նա սերում էր Արծրունյաց թագավորական տոհմից, Սմբատ թագավորի թոռն էր և կաթողիկոսական գավազանի ժառանգական կրողը։ Ականատես լինելով թուրք–պարսկական ասպատակություններին ու ավերածություններին՝ բանաստեղծը հակիրճ բնութագրել է նրանց տիրապետությունը. «Հագարացիները կրոնով թյուր Խանձում են մեր ազգը որպես հուր»։
Գրիգորիոս Աղթամարցին երգել է սեր արդարության և խաղաղության նկատմամբ, սեր դեպի կյանքը, գարունը և բնությունը։ Նա կյանքը համեմատում է պարտեզի հետ, որտեղ ծաղիկները մարդու գեղեցիկ արարքներն են, իսկ փշերը՝ նրա մեղքերը։
Մեծ տարածում էին ստանում «Տաղարան» և «Աղվեսագիրք» ժողովածուները։ «Տաղարաններում» հավաքվում էին ժողովրդական երգեր և բանահյուսական այլ գործեր։ «Աղվեսագիրք» ժողովածուներում ընթերցանության համար արտագրվում էին առակներ և երգիծական բնույթի ստեղծագործություններ։
XV-XVII դդ. հայ գրականությունը հարստանում է նաև այլ լեզուներից կատարված գեղարվեստական թարգմանություններով։
Գրական ուղղության է վերածվում ուղեգրությունների ժանրը։ Հայ ճանապարհորդներն ու ուխտագնացները XV-XVII դդ. ստեղծել են հարուստ գրականություն (Մարտիրոս Երզնկացի, Սիմեոն Լեհացի և ուրիշներ)։
Фотографии Армении
Туризм и маршруты
Песни
