Մեր սիրո աշունը - Ռուբեն Հախվերդյան

Դու կարծում ես այդ անձրևն է արտասվում պատուհա|նին

Այդ ափսոսանքի խոս|քերն են գլորվում հատիկ հա|տիկ

Գլորվում են ու հո|սում են ապա|կուց թափվում են | ցած

Այս խոսքերը որ լս|վում են իմ երգի մեջ ուշա|ցած:

Ում է պետք խոստովա|նանքդ ափսո|սանքդ ուշա|ցած

Սերը քո մի հանե|լուկ էր ու գաղտնիք էր չբաց|ված

Դա գուցե աշնան կա|տակն էր տերև|ներն էին դեղ|նած

Ծառուղում լուռ արտաս|վում էր մի աղջիկ մենակ կանգ|նած:

Մեր սիրո ա|շունը էլ եր|բեք չի կրկն|վի

Եվ անցյալն ամեն անգամ աշ|նան հետ կայցե|լի

Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի|ի

Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի:

Ես հիմա նոր հասկանում եմ անցածը ետ չես բե|րի

Այս ամենը հատու|ցումն է իմ գործած հին մեղքե|րի

Այն աղջիկը այն ա|շունը բախտն էր | իմ որ կորց|րի

Դա ջահել իմ խենթու|թյունն էր որ երբեք ինձ չեմ նե|րի:

Ես գիտեմ երջանկու|թյունը մի ան|գամ է այցե|լում

Իսկ հետո երբ հեռա|նում է այցետոմսն է իր թող|նում

Ու հետո ամբողջ կյան|քում մեր մենք ն|րան են որո|նում

Այն հասցեն որ նա թող|նում է երբեք ոչ ոք չի գտ|նում:

Մեր սիրո ա|շունը էլ եր|բեք չի կրկն|վի

Եվ անցյալն ամեն անգամ աշ|նան հետ կայցե|լի

Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի|ի

Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի:

Am Dm

Dm  G7  C

E  Am  A7  Dm

Dm  Am  E

E  Am  A7  Dm

Dm  G7  C

E  Am  A7  Dm

Dm  Am  E

Am  Dm  Dm6  Am

A7  Dm  Dm6

Dm6  G7  C

E  Am

Am  Dm

Dm  G7  C

E  Am  A7  Dm

Dm  Am  E

E  Am  A7  Dm

Dm  G7  C

E  Am  A7  Dm

Dm  Am  E

Am  Dm  Dm6  Am

A7  Dm  Dm6

Dm6  G7  C

E  Am