Հայկական լեռնաշխարհի տեղաբնիկները վաղնջական ժամանակներից ծանոթ են եղել ազնիվ մետաղներին՝ ոսկուն և արծաթին, բնածին պղնձին և երկնաքարային երկաթին։ Ք.ա. V հազարամյակի կեսերից սկսվում է պղնձաքարի (էնեոլիթ) դարաշրջանը։ Սակայն պղինձը, որ հեշտ կռելի էր և փափուկ, չկարողացավ կիրառությունից դուրս մղել առավել ամուր քարե գործիքները։ Պղնձաքարի շրջանում, որն ավարտվեց Ք.ա. IV հազարամյակի վերջին, գործիքների տեսականին դարձավ բազմապիսի և ավելի որակյալ։ Ընտելացվեցին խոշոր և մանր եղջերավոր անասունները։ Որպես քարշիչ ուժ լայնորեն սկսեցին օգտագործվել լծկան եզները։ Բուռն զարգացում ապրեցին արհեստները՝ բրուտությունը, մետաղագործությունը և մանածագործությունը։ Սկսեցին աշխույժ առևտրական և փոխանակային կապեր հաստատվել Հայկական լեռնաշխարհի և հարևան երկրների միջև։ Հայկական լեռնաշխարհը դառնում է աշխարհում մետաղագործության հնագույն կենտրոններից մեկը։